Fikir Bizim Edebiyat, Tarih, Siyaset, Spor ve Yaşam Üzerine Genç Fikirler
Ne zaman eski bir şarkı çalsa radyoda, içinde garip bir his oluyor insanın.
Aşık olduğu biri, yaşadığı anlık bir hüzün, zamana sığmayan, telaşlı anılar gibi. Yakıyor yüreğini masumane. Bir cam kenarında, kentsel dönüşümden nasibini almış, yüksek binaların sabitlenmiş insanlığında, başını yasladığı bir cam ama kim bilir, hangi yürekte başı, hangi kalpte olmayı anıyor, bambaşka bir dünyanın, gerçeküstü hayallerinde…
*
Huzurum kalmadı, fâni dünyada diyen Ferdi Babanın da huzuru hakikaten kalmamıştı.
Sokaklar kalabalık, yüzler kalıplar kadar olmasa da maskeli. Kimse kimseyi tanımamak için , tanınmış numarası çekerken, özçekimlerin acımasız gülümsemeleri yansıyor, bilmem ne medyasında, ünsüz ünlülerin yaşadığı ünlü düşmesi .
Huzurum kalmadı diyoruz ya hani. Sahi huzur neydi, sorusunu ancak burada yazarken sormak aklına geliyor insanın, sizinde okurken olacak. Şükretmek miydi, sevmek miydi, yoksa sadece bir şarkı mıydı, hakikaten belirsizlik içeren bir limit sorusundan bile daha belirsiz bir hal almıştı, canım insanlığımızın, fâni kalmışlığına. * Kalıplaşmış sözler kaplı sokaklarda. İnsanoğlu emrivaki yaşamaya alışmış. Kendi mecburiyetleri ayyuka çıkmış, başkalarının mecburiyetleri ile ömrü dolduran, bizler yani insanlar. Issız bir zamanın, kalabalıklarını yaşatıyor varlığı ile insan. Bitmeyen dünyevi telaşları içinde ...
*
Yolculuk var ahir zamana, yolculuk var ebediyete…
Her gün yığınla aldığımız cenaze haberleri bize bu kadar koşmak yerine bir hakikatin varlığını hatırlatması gerekirken, hepimiz klâsik taziye mesajları içinde, ölen öldü, rahmet olsun, bize ne kalacak ibretinden demeden , yolculuğa devam ediyoruz. Hâlbuki menzil belli iken. Son belli iken ki bu son en hakiki başlangıç olacaktır, insan için. Davalı belli, davacı belli çünkü.
*
Ne çok derdimiz var, ne çok dersimiz.
Ödevlerini yapmamış, haylaz bir öğrenci gibi, sürekli bahaneler buluyoruz, geciken her şey için.
Hayat koşarken biz gidene sadece bir hoşçakal diyoruz. Hoşçakal demenin yalnızlığında.
𝕱𝖎𝖐𝖗𝖊𝖙 𝕯𝖊𝖓𝖎𝖟 𝕬𝕿Ç𝕰𝕶𝕰𝕹
