Karmaşık Duyguların Muhakemesi

Yine depreşti bende yazılar yazma hissiyatı. Öyle hislerle doluyum ki herhalde bu kadar karmaşık hislere dayanabilecek insan sayısı sınırlı. Belki de kelimeleri seçerek yazdığımdandır. Belki de kendimi bir yazar olarak görmediğimden bilmiyorum.

Ben, her şeye rağmen O’nun facebook sayfasına bakmaya devam ediyorum. Ve hala unutulmuş değil. Bazen sırf görmemek için gözlerimi kapatıyorum. Yine görüyorum hayallerde. Olmuyor be kerim yapamıyorsun diyorum kendi kendime. Neden unutmak bu kadar zor olsun ki, ya da senin bu aranızda olduğunu düşündüğün düğümü çözmek ölüm kalım meselesi haline gelsin. O kadar zayıfsın ki bir yandan, ve bir yandan da o kadar güçlü. Ne yapacağını bilmiyorsun. Çelimsiz bir cesaret var sende, hani ejderhaya kafa tutan cüce gibisin. Ne yapsan olmayacak biliyorsun ama ona bir harf bile yazmak seni hala heyecanlandırıyor. Belki de çekip gittiği içindir. Belki unutmadığın, onun ise kesin ve net kararı sebebindendir. Görmeseydin hiç daha iyi olurdu belki. Neden bu kadar zayıfsın ki?

Tamaamm. Boşver artık gözyaşlarını, unut. Vazgeç o halinden. Yanılmışsın. Ters kutuplar her zaman birbirini çekmezmiş. Olabilir. O, bu haliyle mutlu O’nun yaşantıları var. Senin gibi değil ki O. Unutmakla kalma artık onu, kazı aklından. Kalbine zaten yaklaşamasın bile. Oldu da bir gün geldi ne yapacağını bil, titreyerek hayır deme ona, net ve kesin bir sesle konuş. Olmaz artık de. Öleceğiz çünkü de. Ben tamamen uzağım senden de. Şu an için o gücü kendinde bulamıyor olabilirsin tabi. Ya da boşver sen, bu bile seni mutlu edebiliyorsa. O kendi hayatını yaşasın, sen hiç bir hayat yaşama.