Uçsuz bucaksız bir sokakta, kar tanelerinin masumiyetinde…
Bir gecenin derin karanlığında, yaşamak adına yeminler ettiğimiz, faniliğinden geçemediğimiz bir dünyanın, kendi içselliğinde yazarken bulmak kendini.
Kendi kendini kaybederken, esasında neleri unuttuğumuzun bir iması gibi, nedensizce yazarken kendini bulmak.
Bir özgürlük eylemi.
Bir haykırış.
Bu sevda burada bitmez demenin, iması…
***
Dışarıda kalabalıklar.
Makamı, mevkisi belirsiz, her demden, dertleri dert olan ya da olmayan insanlar…
Yığınla bir telaşın içindeler.
Bir korku sanki, hatta bir panik atak hali.
Yaşamayı zorlaştıran her ne varsa hayatında yer etmiş kimseler yumağı.
Öylece uzaktan izliyorum onları. Aslında benim yaşadığım bu iken.
Yetişme hezeyanı.
Maddeci sürgüncülük.
Sonu var olan bu ömür hikayesinde, hikayenin figüranı olacak kadar yaşamak ve sadece yaşamak. İçi boş bir şekilde…
Saygılar Bizden…
𝕱𝖎𝖐𝖗𝖊𝖙 𝕯𝖊𝖓𝖎𝖟 𝕬𝖙𝖈𝖊𝖐𝖊𝖓
𝖋.𝖉.𝖆.